It’s the context, stupid!
Regelmatig word ik gevraagd naar de verschillen tussen overheid en bedrijfsleven. Werken bij de overheid vraagt een grote toewijding aan het algemene belang en dienstbaarheid aan de politiek. Je draagt de verantwoordelijkheid over belastinggeld, pleegt ingrepen in de samenleving met beleid en wetgeving én draagt het geweldsmonopolie. Terecht vraagt de samenleving om grote zorgvuldigheid, die zich in de praktijk vertaalt naar heel zorgvuldige processen en controles.
Mijn eerste brief bij OCW moest door 14 mensen beoordeeld en goedgekeurd worden voor verzending. Bureaucratie is de prijs die we betalen voor het niet accepteren van fouten van de overheid. En als er dan iets misgaat dan leidt dat zelden tot consequenties voor de foutenmaker (want dat zijn er 14), maar wel voor de verantwoordelijk bewindspersoon. Dit leidt tot een cultuur van angst voor fouten en gebrek aan persoonlijk eigenaarschap.
In de bouw vallen jaarlijks tientallen doden. Deze tragische ongevallen leiden zelden tot het vertrek van de CEO van het bouwbedrijf of het uitzendbureau die de medewerkers aanbood. In de markt accepteren we fouten en worden mensen aan de top op het totaal, ook de goede dingen, beoordeeld. Het persoonlijk eigenaarschap op het werk ligt veel dieper in de organisatie en is vele malen groter. Ook ons werk wordt door meerdere ogen bekeken, maar bij Tauw voelen mensen zich wél eigenaar van gave projecten. Dit leidt tot een directer verband tussen eigen inzet en resultaat, en meer voldoening.
Wat hetzelfde is: overal wordt hard gewerkt, zijn de drijfveren van mensen veelal hetzelfde. Mooi en betekenisvol werk doen in een organisatie die erkentelijkheid toont voor jouw bijdrage. Ambtenaren en Tauwers zijn uit hetzelfde gemotiveerde hout gesneden, en werken in een andere context aan de duurzame leefomgeving. Wat me opvalt: dat er heel veel oordelen over elkaar bestaan.
Annemieke Nijhof, CEO van Tauw Group