Optimisme als kompas
In chocoladeletters stond het in de zaterdagkranten: ‘Trump vol woede van start’ en ‘Ongekend radicale start’. Voor mij is het nog steeds verbijsterend dat iemand waarvan 75% van zijn uitspraken leugens zijn, die miljarden verdiend heeft over de ruggen van anderen, honderden rechtszaken tegen zich heeft lopen, vrouwen vernedert en nepotisme bedrijft, de leider van de Verenigde Staten kan worden. Wie wil er in de auto zitten bij een bestuurder die altijd voorrang opeist, keihard rijdt en slechtziend is?
Zes jaar geleden nam ik ontslag als Directeur-Generaal Water. Ik kon niet langer mijn persoonlijke opvattingen en zorgen over de ontwikkelingen in de politiek verenigen met het 100% toegewijd zijn aan het politieke bedrijf. De mens Nijhof lag wakker van wat de ambtenaar Nijhof geacht werd te doen. Het was één dag trending topic, maar voor mij was het een einde van een maandenlange worsteling en het begin van een lange reflectie.
Zekerheden aangetast
Ik was bang. Bang voor het samenvallen van nationalisme met een economische crisis, die de zekerheden van mensen zou aantasten. Pensioenkortingen, werkloosheid, bezuinigingen op de zorg en salarisstilstand zou mensen voor het eerst sinds lange tijd de zekerheid ontnemen dat het ‘vanzelf’ elk jaar beter met ons gaat. De onrust in het Midden-Oosten, de opkomst van de Islamitische Staat, het opjagen en bombarderen van mensen door IS, de Syrische president Assad, Turken, Russen en Amerikanen brachten een ongekende mensenstroom en -smokkel op gang. Wie zou er niet zoeken naar een beter leven voor zichzelf of zijn kinderen?
Ik was bang dat mijn Nederland zou splijten. Het land waar ik zo van houd, waar ik zo trots op ben. Het land met al zijn diversiteit: het landschap, de dialecten, de folklore en cultuur. Een land van mogelijkheden, waar ik als meisje gestimuleerd werd om mijn talenten te verkennen. Een land waar ik zo dankbaar voor ben.
Anderen werden ook bang. Bang voor verlies van onze welvaart. Bang voor verlies van onze waarden. Bang voor verlies van onze cultuur, normen, gebruiken en vrijheden. Angst die zich uit in apathie of in woede. Dat is waar de populisten groot op worden. Op het schetsen van een gitzwart beeld van de samenleving. Van doembeelden die de angst aanwakkeren. Om dan vervolgens zelf als grote redder een ultieme macht te verwerven.
Optimisme
Er is maar één antwoord: optimisme. En niet-aflatend geloof in verantwoorde vooruitgang. In het verlangen diep in elk van ons dat we willen bijdragen aan een betere wereld. Dat we geen geweld op ons geweten willen hebben. Dat we onze kinderen tot gewetensvolle mensen opvoeden. Hoe geweldig zijn de wereldwijde marsen van vrouwen met roze poezenmutsen! Zonder geweld of arrestaties.
Elke morgen word ik wakker met een ‘Can you feel the brand new day’-gevoel. Een dag om te leven. Een dag om te verbinden. Een dag om bij te dragen aan een wereld die ik aan mijn kinderen wil overdragen. Bij de pakken neerzitten is geen optie. Ik wil op mijn manier bijdragen aan Nederland: aan een vitaal bedrijf, waar ruimte is voor mensen in alle omstandigheden van hun leven, aan een vitale bouw- en ingenieurssector, aan de integratie van nieuwe Nederlanders in ons dorp, aan goed bestuurde organisaties waar ik toezicht op houd.
Wat als iedereen elke morgen wakker wordt met deze woorden van J.F. Kennedy: ‘Don’t ask what your country can do for you, but what you can do for your country’. Wat als iemand klaagt over de overheid, de politiek, de buitenlanders, hun werkgever, de buren? Zullen we ze dan vragen: ‘Wat doe jij om de situatie te verbeteren?’ Alle kleine beetjes helpen!
Annemieke Nijhof
Pauline Alberti
jan 25, 2017 @ 11:05:45
Uit mijn hart gegrepen Annemieke! Toen ik hoorde dat mijn dochter ging meelopen in de Women’s March heb ik haar gevraagd om ook namens mij mee te doen. Ik neem mijn roze mutsje voor jullie af, ik kan me hier zó in vinden… We doen, ieder op onze eigen manier, ons best. Ik ook!